Uitgaan & Cultuur
Geslaagde eerste SingAlong in Kapelzaal Hof 88
ALMELO - Het geroezemoes in de Kapelzaal van Hof 88 neemt langzaam in volume toe: bijna alle gasten hebben plaatsgenomen op hun stoel. Alle plekken zijn bezet, er kan echt niemand meer bij. Cobi Noordhoff, van de activiteitencommissie van de OVA, stelt Henk Snoeijer, voorzitter van de OVA, voor aan het publiek. Hij heet iedereen van harte welkom en bedankt alle mensen die de middag hebben mogelijk gemaakt, ook financieel.
Op het podium staat het koor. Een grote zwarte vleugel ter linkerzijde. De dirigent geeft een aantal tellen vooraf. Dan begint het SingAlong koor onder leiding van Niklas Kotter te zingen. Het eerste blokje bestaat uit drie nummers: Blowin’ in the wind van Bob Dylan, Sloop John. B van The Beach Boys en California Dreamin’ van The Mamas and the Papas.
Het is donderdagmiddag, 31 oktober om 14.00 uur. De activiteitencommissie van de OVA heeft een heuse SingAlong georganiseerd. Cobi Noordhoff heeft een gelegenheidskoor bij elkaar gekregen dat enkele keren onder leiding van Niklas Kotter heeft gerepeteerd in de Kapelzaal van Hof 88.
Sommige liederen werden geschrapt, andere toegevoegd. Moeilijke nummers werden extra geoefend. Niklas Kotter stelt wel eisen, maar het moet ook een gezellige SingAlong worden waarbij de mensen in de zaal kunnen meezingen. Het liefst uit volle borst. Want de koorleden hebben ongeveer dezelfde leeftijd als de gasten in de zaal. “We hebben allemaal een gezamenlijke biografie”, zo zei Henk Kooy, die de verschillende blokjes met liedjes aan elkaar praatte. “Geboren in of kort na de Tweede Wereldoorlog, hebben we veel meegemaakt, ook in onze persoonlijke levens. En muziek heeft al die jaren een belangrijke rol gespeeld.”
Het tweede blokje bestaat uit liedjes van Boudewijn de Groot (Testament), The House of the Rising Sun (The Animals) en Huilen is voor jou te laat (Corry Konings). Het feest van de herkenning, dat is de bedoeling. En de zaal begint warm te draaien. Zingen maakt de wereld zachter, zo zei Herman Finkers ooit.
Dan is er pauze. In de foyer van Hof 88 wordt het steeds drukker. Er is koffie, thee, fris of iets sterkers. De aanwezigen, koorleden en gasten, bewegen zich door elkaar. Er wordt druk gepraat, instemmend geknikt, gelachen, kennisgemaakt, gezoend. Dan gaat de bel voor het volgende blokje. Balalaika van de Zangeres zonder Naam, To my Father’s House van de Les Humphries Singers en Let it Be van The Beatles. De stemming zit er goed in. Het begint warmer te worden in de kapelzaal.
De periode van de jaren zestig, zeventig en tachtig waren voor velen zeer belangrijk: een eerste baantje, de eerste verkering of verloving, sparen voor de uitzet of een huisje, trouwen, kinderen krijgen. Het vormde de rode draad in de levens van vele aanwezigen.
Dan volgt het laatste blokje: Every Breath you Take van The Police, Ik geef je een Roosje van Connyvandenbos, Old and Wise van The Alan Parsons Project, Rivers of Babylon van Boney M. en als uitmijter Het kleine Café aan de Haven van Vader Abraham.
Er volgen twee toegiften. De tijd is bijna om. Langzaam stroomt de zaal leeg. Geschuifel in de gang waar vroeger de zusters van het ziekenhuis hun dagelijkse gang maakten. Onderweg naar de foyer klinken lovende reacties. Van het publiek voor het koor, maar ook andersom. Er wacht een hapje en een drankje. Het geroezemoes duurt nog enige tijd voort.
Dan is het tijd om naar huis te gaan. De eerste SingAlong van de OVA is voorbij en is voor herhaling vatbaar, zo vinden velen. Sommige gasten waren ouder dan negentig jaar. Samen zingen, elkaar ontmoeten, onder de mensen zijn, er eventjes uit zijn. En waarom niet twee maal per jaar?
Henk Kooy
