Achter de geraniums...

Net als in de film

Vorig jaar, vlak voordat de geraniums in mijn leven kwamen, ging ik naar de bioscoop. Ik zag The Old Oak. Een indringende film vanaf de eerste minuut. The Old Oak is de naam van een pub in een dorp, in het noorden van Engeland. De mensen hebben het niet breed. Het dorp krijgt visite van een Syrisch gezin. Yara, een vrouw van rond de twintig, komt aan met de bus, samen met haar moeder en haar broertjes. Sommige dorpsgenoten omarmen het gezin, anderen kijken ze aan met de nek.

De film echoot nog na in mijn hoofd. Waarom? Vanwege de patronen die ik zag. Die zijn niet anders dan bij ons. Enerzijds de scepsis, de angst, de boosheid die het oproept. Anderzijds de hulp, de bekommering, in onze moerstaal heet dat noaberschap, die wordt getoond. The Old Oak geeft een puur en genuanceerd beeld van de beweegredenen van weerstand en omarmen. Het laat de zoektocht zien naar gedrag van mensen: niet links, niet rechts, maar vallen en opstaan.

Een goede kennis, die de film ook zag, zei tegen mij: “Iedereen die een mening heeft over het zoeken van asiel zou deze film moeten zien.”  Dat kan. Komende vrijdag in Rossum, in Filmhuis de Cocer.  Het zou flauw zijn om op deze plek te vertellen hoe de film afloopt. Dat ga ik ook niet doen. Wel wil ik vertellen welk woord door mijn hoofd cirkelde tijdens de aftiteling. Hoop.

Peters Pen