Geen land en geen thuis meer

Haar vader overleed twee maanden voor de oorlog uitbrak. De oorlog maakte dat ze dagelijks naar de schuilkelders moesten vluchten. Haar moeder (65)  die vrij slecht ter been is, kon steeds slechts met heel veel moeite de schuilkelder bereiken. Haar dochtertje, van toen nog geen vier jaar, was zo angstig en bang dat ze stopte met praten en als een dood vogeltje in een hoekje ging zitten. “We moesten iets ondernemen. Familie raadde ons aan naar Nederland te gaan vluchten. Ik ben toen samen met mijn dochter en mijn moedervia Polen en Berlijn naar Almelo gevlucht”, vertelt Kate zichtbaar aangedaan.  Haar man en vele andere familieleden bleven in Oekraïne.

Kate vertelt dat ze heel goed is opgevangen in het AZC. “Maar ik zou heel graag zo snel mogelijk terug naar Bakhmut in Oekraïne. Daar is mijn wereld. Daar kom ik vandaan. Bakhmut was altijd een prachtige stad en daar voel ik me thuis. Door de vele bombardementen is er niets meer van de stad over. Ook mijn huis is volledig verwoest, dat doet pijn. Mijn stad Bakhmut is volledig in Russische handen. Al wil ik nog zo graag naar huis, mijn oude omgeving is niet meer wat ze was. Dat verscheurt me”, aldus Kate.

Gelukkig is haar dochtertje steeds meer uit haar schulp gekropen. Ze praat weer, heeft al wat vriendinnetjes en ook Nederlands spreken gaat haar heel goed af. “Mijn moeder en ik hebben veel moeite met de Nederlandse taal. Gelukkig kan ik me wel in het Engels verstaanbaar maken”, geeft Kate aan. “Almelo is een mooie stad en ik heb ook al wat vrienden gemaakt hier.” Onlangs hielp ze nog mee aan de ‘onconferentie’ in het Beeklustpark om de verbinding tussen de Oekraïense en Nederlandse kinderen en jongeren te bevorderen.

“In 2003 kreeg ik een ernstige armblessure. Voor revalidatie ben ik gaan schilderen. De eerste werken waren niet zo best, maar ik oefende veel en het ging steeds beter, ook met mijn arm. In 2014, toen de oorlog eigenlijk al begon in Bakhmut, verloor ik mijn baan bij de spoorwegen en begon ik nog meer te schilderen om geld te verdienen en te overleven. Ik kwam er achter dat ik heel veel rust in het schilderen vind. Ik heb veel schilderijen in Bakhmut gemaakt. Helaas zijn die, net als bijna alle huizen, door de bombardementen merendeels verwoest”, vertelt Kate.

In het AZC heeft ze ook al enkele wandschilderingen gerealiseerd. “Om de boel een beetje op te vrolijken”, geeft ze aan.

Kate kreeg een atelier toegewezen in de Achtzaligheden, waar meerdere kunstenaars een plek hebben. Ze was er heel blij mee, maar toen werd haar moeder ernstig ziek en moest Kate bijna dagelijks voor behandelingen met haar moeder naar het ziekenhuis. Gelukkig gaat het steeds beter met haar en heeft Kate het schilderen weer opgepakt. Ze geeft ook regelmatig schilderles en workshops aan kinderen. “Hele leuke projecten zijn dat, daar ga ik graag weer mee door.

Voor heel even kan ik dan de oorlog en alle ellende er om heen een klein beetje vergeten”.
Alle oorlogsproblemen vergeten kan en lukt Kate niet, maar het schilderen helpt haar wel af en toe en geeft haar positieve energie. Ze heeft al jaren slaapproblemen. Ze laat altijd een lamp branden anders gaat het echt niet, dan krijgt ze hartkloppingen. Ik denk dat het erg belangrijk is om te onthouden dat de oorlog nog lang niet is verdwenen, noch voor degenen die konden vertrekken, noch voor degenen die daar bleven. “Maar schilderen brengt me in een andere wereld, de wereld van fantasie waar de problemen ver weg zijn, een wereld waar ik ooit nog weer eens deel vanuit hoop te maken”, geeft Kate aan.