Echtpaar Prins-Hendriks viert vol liefde hun diamanten huwelijk

“Ik kwam terug van een vakantie in Frankrijk en besloot bij café Assink aan de Hengelosestraat te gaan dansen. Er was daar niks aan en toen ik naar buiten liep stopte de bus naar Glanerbrug. Ik stapte in om daar bij De Vereniging (naast de kerk) een paar biertjes te drinken aan het schap.

Dinie zat daar aan de bar met haar toenmalige vriend en ik raakte met haar aan de praat. Uiteindelijk verdween die vriend van het toneel en heb ik haar ’s avonds naar huis gebracht.” En daar begon dit mooie verhaal.

“Ik ben een man van twaalf ambachten, dertien ongelukken en uiteindelijk werd ik vrachtwagenchauffeur bij een bedrijf in Gronau. Daar werkten bijna allemaal Nederlanders en ik reed voornamelijk transport in Duitsland, Nederland en België. Als hobby voetbalde ik graag. Ik was keeper en heb zelfs nog een half jaar bij het betaald voetbal gezeten. Tot Rigtersbleek over de kop ging. Toen was het helaas afgelopen.”

Ze kregen twee kinderen; een jongen en een meisje. Dinie werkte altijd in de confectie-industrie. Ze maakte verpleegsterskleding bij De Haan. Het bedrijf werd overgenomen toen ze 58 was en verhuisde naar Doetinchem waardoor haar reistijd aanzienlijk verlengd werd. Toen ze zestig was kreeg ze een hersenbloeding. Ze revalideerde in het Roessingh en mocht weer naar huis. Ze had er moeite mee dat ze in een rolstoel zat en weinig meer kon. Bertus nam haar mee om te sporten bij de fysio. Ze kon op de loopband, fietsen en roeien waardoor haar spieren weer veel sterker werden en ze kracht opbouwde. De rolstoel wisselde ze in voor een rollator.

Bertus en Dinie wonen alweer een tijdje in verzorgingshuis De Zonnestraal, waar ze het heel fijn hebben. Dinie puzzelt graag en er worden veel leuke activiteiten georganiseerd. Tegenwoordig gaan ze regelmatig samen de hort op met hun scootmobiel. Dan drinken ze gezellig koffie bij Bakker Bart. Een gouden tip hebben ze niet. “Hij is altijd goed geweest voor mij,” zegt Dinie met een liefdevol gezicht. “Wij hebben ook wel eens ruzie en dan moet je het bijleggen,” vult Bertus aan. “Mijn tip is om de schuld op je te nemen. Dan komt het altijd goed,” lacht hij.

Fotografie: Geert Cox