Diamanten huwelijk nieuw lichtpunt in het huwelijk van echtpaar Wolkotte-Hof

Ondernemerskinderen

Op 28 juni 1937 zag Maria Geziena Hof het levenslicht in Uithuizen, een Gronings dorpje grenzend aan de Waddenzee. Mieke was het tweede kind in het gezin van Johan en Marie-Louise Hof, dat bestond uit vijf kinderen waarvan één jongen en vier meisjes. In het dorpscentrum van Uithuizen had de familie een kantoor- en boekhandel. “Het was altijd druk in de zaak en veel helpen. Mijn ouders zijn er later ook nog kranten bij gaan doen. Ze zeiden ‘we hebben vijf kinderen, dus dat kan er wel bij’. Ieder kind kreeg honderd kranten in de tas gedrukt en werd de polder ingestuurd. En daar waaide het altijd. Onze vader was zeer ondernemend. Naast het werk nam hij ons ook altijd mee naar de zee en in het donker om sterren te kijken. We kwamen uit een katholiek gezin, maar in Uithuizen zaten we op een openbare lagere school. Als er een pastor of kapelaan langs kwam, dan was de helft er niet. Daarna ging ik in het dorp naar de protestantse mavo, dat was ook wel een dingetje. Het was hard werken, maar ik heb een goede jeugd gehad. We woonden, met de zaak, midden in het dorp tegenover de molen. Mijn moeder werd door onze kinderen altijd ‘oma molen’ genoemd. De meisjesnaam van oma molen was Farkas. Mijn moeder was een Hongaarse”, vertelt Mieke.

Drie maanden later en 150 kilometer verderop werd Gerhardus Hendrikus Wolkotte, op 26 september 1937, geboren in de ‘Kulbuurt’ van Denekamp. Net als Mieke had Gerhard een ‘internationale’ moeder. De Duitse Augusta was getrouwd met Johan Wolkotte. Samen hadden zij een groot gezin met elf kinderen. Gerhard was het zevende kind en had acht zussen en twee broers. “Ik had acht zussen en kon elke zaterdagavond alle schoenen poetsen! Tja, mijn moeder blijft toch een Duitse hé. En ik heet dan wel Gerhard, maar in het weekend is het altijd nog Gérard!”, lacht Gerhard.

Er volgen deze middag nog vele humoristische anekdotes van Gerhard. Maar wat hij ook met Mieke gemeen heeft is dat hij al van kleins af aan meehelpt in de winkel van de familie. “We hadden de lampenwinkel aan de Wilhelminastraat en mijn vader was ook nog machinist bij de melkfabriek. Maar we hebben ook een fijne jeugd gehad. Op de lagere school gingen we met de kameraden zwemmen in de Dinkel, daar hebben wij het zwemmen geleerd. En ik zat met mijn vader bij de beieraars van de Nicolaaskerk. Met Kerstmis moesten we ’s nachts om 3.00 uur in de toren zijn omdat de boeren om 5.00 uur, voor het melken, moesten horen dat we aan het beieren waren. Na de tijd gingen we dan naar De Kul om worst te eten.”

Visitekaartje van het bedrijf

Na haar opleiding ging Mieke aan het werk bij een textielwinkeltje in Uithuizen, terwijl Gerhard aan de slag ging in de familiezaak. Daar was hij actief was in de buitendienst. “Na de Ambachtsschool in Oldenzaal ben ik naar Tuindorp in Hengelo gegaan om mijn elektriciteitsdiploma te halen. Ik heb achttien diploma’s gehaald die allemaal nodig waren om als elektricien te werken. Ik ging veel de boer op. Dat was toen nog simpel: één lamp op de deel en vijf in het woonhuis. Meer was het niet. Maar de meterkast wilde ik altijd netjes hebben, dat was het visitekaartje van de zaak. Daar hebben we later bij onze medewerkers ook altijd op gehamerd.”

Kennismaking na toevluchtsoord bij de buren

Mieke en Gerhard woonden niet bij elkaar om de hoek, achter de eerste ontmoeting schuilt dan ook een bijzonder verhaal. “Onze buurman aan de Wilhelminastraat, Wim Veldman, was getrouwd met Tine, een vrouw uit Uithuizen. Toen haar nichtje ziek was, kwam ze zes weken naar Denekamp om in de bosrijke omgeving van Twente aan te sterken. “En dat nichtje was ik”, vult Mieke aan. “Ik paste een keer op de kinderen van Wim en Tine en die avond zette ik een kopje koffie voor mezelf. Gerhard zag mij door het raam en vroeg of hij ook een kopje koffie mocht. En zo is het begonnen.”

Het stel werd verliefd en kreeg verkering. “De eerste twee jaar ging ik eens in de zes weken naar Uithuizen en bleef ik daar slapen. Daarna kwam Mieke bij de textielwinkel van Brandsma in Denekamp werken en zagen we elkaar elke dag”, glundert Gerhard. “Ik werkte in de winkel en verbleef bij de familie Brandsma”, bevestigt Mieke. “Dat was een mooie tijd, het was een goede en eerlijke werkgever. Het enige wat ik niks vond was dat ik dan in de middag altijd alleen moest eten.”

Na huwelijk van de textiel naar de lampen

Na zeven jaar verkering stapte het stel op 28 november 1964 in het huwelijksbootje. “We zijn op dezelfde dag voor de wet en de kerk getrouwd. Eerst op het gemeentehuis, toen naar de Sint-Nicolaaskerk en daarna gingen we naar de overkant om de bruiloft te vieren bij De Kul. De obers zaten bij de kerk al te tellen hoeveel koffie er moest zijn.”

Destijds woonden de ouders van Gerhard nog in de winkel en betrok het kersverse echtpaar zijn eerste woning aan het Julianaplein. Na ongeveer anderhalf jaar gingen ze bij de winkel wonen, die ze al samen runden. Aan de Wilhelminastraat 15 zat met Wolkotte niet alleen een lampenwinkel, maar ook een installatiebureau, waarbij tevens witgoed werd verkocht. Terwijl Gerhard als monteur in de buitendienst bleef en altijd op pad was, was Mieke altijd in de winkel te vinden.

Gerhard en Mieke kenden vrijwel iedereen in Denekamp, en de Doarpers kwamen graag bij Wolkotte omdat ze bekend stonden om het nakomen van afspraken. In hun huwelijk kregen Gerhard en Mieke drie kinderen: Hans in 1966, Marloes in 1968 en Paulien in 1972. Net als hun ouders groeiden de kinderen op in een zaak waarbij ze hard moesten werken.

Scepter met een lampje erop

Maar naast hard werken werd er ook volop genoten, zo benadrukt de familie. “We zijn altijd veel op vakantie geweest. In Zeeland hebben we dertig jaar op een camping gestaan, De Waag in Nieuwvliet. Dat was een echte familiecamping waar het altijd leuk en gezellig was.
Eind september, begin oktober gingen we ook altijd een week weg. De kinderen, die gewoon naar school moesten, gingen dan uit logeren bij familie of vrienden. Dat was voor hen ook feest en ze waren altijd benieuwd met welk cadeautje we thuiskwamen. Nadat we zijn gestopt met de zaak zijn we nog veel weggeweest met de caravan.”

Met hun vrijetijdsbesteding waren Gerhard en Mieke altijd bekende gezichten in het dorp. Gerhard was een van de oprichters van carnavalsvereniging De Köttelpeer’n en de optochtcommissie. In 1971 was Gerhard zelf prins van Denekamp. Hij zwaaide toen met een scepter met een lampje erop. Later werd hij president van de vereniging en dat is hij nog steeds.

Voor zijn verdiensten voor het regionale carnaval kreeg hij in 2001 een bijzondere onderscheiding van het Euregio-comité in Bad Bentheim. De bokaal staat nog altijd prominent op de schouw in huize Wolkotte. Naast het carnaval zette Gerhard zich, in diverse vrijwillige functies, ook in voor tradities en evenementen in Denekamp zoals de paasgebruiken, het beieren, het Nicolaaskoor (waarvan hij decennialang lid was) en de wielerronde, waarvan hij bestuurslid was. Daarmee is Gerhard een kartrekker voor de Denekampse gemeenschap.

Elke ochtend om 07.00 uur in zwembad om veertig baantjes te trekken

Mieke was altijd actief bij gymnastiekvereniging DOS’19, waarvan zij ook nog jarenlang bestuurslid was. Na haar gymnastiekcarrière ging Mieke zwemmen bij Dorper Esch. Meer dan veertig jaar lag ze vijf dagen per week om zeven uur ’s ochtends in het zwembad om veertig baantjes te trekken.